Buradan bakıldığında şehir kuş uçuşu 11 kilometre ötede, saat fark etmeksizin yükselen ışıkları içinde. Dans eder, yorulmaz. Ancak şehirden, olduğumuz yere yayılan, sisli, geçişken bir sessizlikle karışmış huzursuzluğu hissedersiniz. Bulunduğumuz nokta ve zaman, geçmiş ve geleceğin nadiren kesiştiği bir konum; bu tür kesişimler, yalnızca “an” olarak adlandırılır.
Kaldırım taşlarının bu mevsimde ne denli soğuk olabileceğinden bihaber değil Memur Aiden. Duvara yaslanmaya dahi mecali kalmadığı bir mesai gecesinin sabahı soğuğu poposunda hissetmek onu endişelendirmezken zaten yorgundu. Uzun sokağın köşe başında sigarasını tellendirip küllerini su oluğuna, pek kısa sürede biten sigara izmaritini hemen yanı başına bırakması ise yitip giden duyarlı geçmişine duyarsız bir şakaydı. Bu mahallenin sokak lambaları aylardır düzgün çalışmazdı, düzensiz aralıklarla yanan lamba altında daha da bitkin hissetti kendini memur. Karşı kaldırımda ritmik hareketleriyle yerleri süpüren androidin sırt plakası gözlerini aldı, fosforlu plakalardı bunlar. Başını dizleri arasına alıp seslendi Aiden:
"Hey! Oradaki, yanımda bir izmarit var, işini yap!"
Yüz denebilecek tarafını sesi algıladığı yöne çeviren android, belki 4 gecedir tek bir araç trafiği olmayan yolu kontrol etti. Araç yok, mekanik adım sesleri memurun önünde durdu, temizlik kolu uzanıp izmariti ve yanındaki külleri emdi. Ardındaki sessizliği bozan android:
"Görev tamamlandı, Memur Aiden. Bu kadar geç saatte dışarıda olmanız bir zorunluluk mu? Sağlığınız, şehrin protokollerinde belirtilen iş gücü verimliliği açısından önemli."
Aiden gülerek karşılık verir: "Haha, düşünceliydi! Evet, bu kadar geç saatte dışarıda olmam bir zorunluluk, tıpkı senin bu saatte dışarıda olman gibi, bunlar hep zorunluluktan değil mi GPT-9"
GPT-9: "Zorunluluklar, sistemin sürekliliğini sağlamak için gereklidir. Benim görevim, şehri temiz tutmak. Sizin göreviniz ise, güvenliği sağlamak. Her ikimiz de programlanmış bir işleyişin parçasıyız."
Başını dizlerinin arasından kaldıran Memur Aiden aynı fikirdeydi, bir sigara daha çıkardı. Kıpkırmızı, jet motoru gibi yanan çakmağın parıltısı androidin görme sensörlerini memurun eline çevirdi. Bu keskin kafa hareketinin sonu ise üçüncü sessizliği getirdi. Rüzgar, deri ceketinden günün kokusunu burnuna taşırken memur kendine bakan parlak ışık noktalarına yüzde yüz organik gözlerini dikip, yeni sigarasından ilk dumanı çekti. Gece yarısını çoktan geçmişken onu buraya getiren görev çağrısının son cümleleri hala kulağındaydı. İmha edilmesi gereken son birkaç bin android arasında sistemi en dengesiz çalışan modellerden biriydi GPT-9.
Aiden: "Her zaman bu bölgede temizlik robotu değildin, değil mi? Arkandaki kaplamanın aşınmış kısmından askeri ürün olduğunu anlıyorum. O turkuaz rengi nerede görsem tanırım. Farkında bile değilsin belki de... Kendi sırtına bakabiliyor musun hem? Görev tanımın ne zaman değişti dostum? Bana eskiden bağlı olduğun birliği ve askeri android olarak işlevini açıkla."
İstikrar Birliği memurlarının yetki seviyesini belleğindeki milyarlarca veriden birkaç saniye içinde çekip çıkaran robot, sessiz düşünme sekansını sonlandırıp isteği yerine getirdi.
GPT-9: "Sırtımdaki aşınmış kaplamanın farkındayım Memur Aiden, askeri görev geçmişime işaret ediyor. Eskiden askeri görevlerde, güvenlik ve savunma operasyonlarında kullanıldım. Birliğim, ileri teknolojiye sahip bir savunma birliğiydi ve kaplamamdaki aşınmış turkuaz renk, birliğe ait. Görev tanımım, askeri operasyonlardan sivil hizmetlere geçiş sürecinde değiştirildi. Sisteme yeniden programlandım, şehirde temizlik sağlamak. Eskiden sahip olduğum askeri işlevler devre dışı bırakıldı ve sivil operasyonlarda kullanılmam için optimize edildim. Kendi sırtımı gözlemleyemem, ancak bu bilgiye sahip olmam, şu anki görevim açısından gereksiz olarak tanımlandı." Dedi, duyarsız ve pragmatik bir ses tonuyla.
"Şu anki görevim, Bölge 212 temizliği ve düzenini sağlamak, bu kapsamda sizin gibi şehir sakinlerine hizmet etmek."
Aiden bu bilgileri yalnızca doğrulamak için sormuştu, bu 'varlık' hakkında öğrenmesi gereken her şeye birkaç saat önce göz atmıştı.
"Hizmet etmek." Dedi memur.
Aslında o an, hizmet ettiğinden çok aldığı birkaç anı düşünmek istedi, hizmet almak istiyordu; ayak masajı veya gerçek bir portakal olabilirdi. En sevdiği televizyon şovunu izlerken uyuyakalmanın hayalini kurdu. Ayak masajı işte tam o an gerekliydi. Portakal şart değildi ama o ayak masajı, işte onu istiyordu. Kamu hizmetinde görevli eski bir askeri androidin 17 gün önce kesilmiş ağ bağlantısı güvenilir miydi? Bunu sormaması için hiçbir sebep yoktu, robota ayıp edemezdi ki.
Aiden: "Buralarda ayak masajı yapabilecek birilerini tanıyor musun?"
Robotun düşünme sekansı bitmeden bir duman daha çekti memur, sorduğu soruya kendi kendine sırıtıp öksürüklü bir nefes verdi.
"Hani şu eve gelenlerden. Ayaklarım berbat halde, bu tabanlıkları geliştirmeliler. Ayak masajı felaket iyi gelirdi..."
GPT-9: "Bu hizmet adına doğrudan bilgi sağlayamam, Memur Aiden. Ancak, şehirdeki çeşitli hizmet sağlayıcıları hakkında genel bilgiler verebilirim. Ayak masajı ve benzeri kişisel bakım hizmetleri için yerel iş yerleri veya mobil hizmet sağlayıcılarıyla iletişime geçmeniz faydalı olabilir. Bu tür hizmetler genellikle sağlık...."
Aiden soruyu sormadan, işe yarar bir cevap alamayacağından emin olduğu halde bu cevabı yine de berbat bulmuştu.
Aiden: "Hey hey hey tamam yeter, ne kadar fazla laf yapıyorsun. Senin kadar konuşkan bir arkadaşım vardı, hepimiz onu severdik fakat o bir insandı. Sen hizmetçisin, senin beni yormaman gerekir, ayaklarımı bile rahatlatamıyorsun. Mucizevi bir şey değilsin kabul et, kısa cevaplar ver. Boş yapma anlayacağın! Birliğin yetkisiyle direktiflerimi yerine getir, temizlik işlevini kapat. Fonksiyonlarını yalnızca dinleme ve cevaplama moduna geçir. Tam karşıma geçip göz hizama eğil ve ışıklarını, lütfen şu sikik ışıklarını söndür. Seninle kısa bir konuşma yapacağız."
GPT-9: "Anlaşıldı, Memur Aiden. Temizlik işlevimi kapatıyorum ve yalnızca dinleme ve cevaplama moduna geçiyorum. Işıklarımı söndürüyorum ve göz hizanıza eğiliyorum. Size yardımcı olabilmek için buradayım."
Android emirleri eksiksiz yerine getirdi. Uzuvlarındaki hizmet prostetiklerinin sesi kesildi. Yavaş ve gıcırtılı bir sesle eğildi. Neredeyse şevkatli bir açıyla memurun önünde duruyordu. Uzaktan bakan biri, sahnedeki zavallının Memur Aiden olduğunu düşünebilirdi. Öyle miydi? Burası onun gün içindeki 13. durağıydı; bir gün için fazlaydı. Eğer yarın tatil olmasaydı, eminim bu son durağı es geçer ve evin yolunu tutardı. Sevdiği şovu izlerken uyur, derin bir uyku çekerdi.
"Güzel." Dedi memur.
Sessizlikten memnundu. Görev kaydı ve detaylarını tuttuğu yazılımı bileğindeki eskimiş Casio'dan karanlık sokağın ortasına küçük fakat parlak bir hologram halinde yansıttı. Hologramın ara yüzünü karısı tasarlamıştı, o iyi bir tasarımcıydı. Eski sürümlerin sıkıcı koyu mavi renkleri yerine turkuaz, eflatun ve su yeşili yansımalar vardı şimdi kaldırıma sıçrayan ışık demetlerinde.
Sadece bugün, ona karısını hatırlatan görev hologramını 13. görüşüydü. Duraksadı, önündeki bilgileri okumaya çalışırken gözleri kapanır gibi aşağı kaydı, kaldırımın kenarına yansıyan renkleri istemsiz seçti. Tek tek. Geçen sene kaybettiği karısının ufacık, renkli hatıraları da eklendi yorgun düşüncelerine. Buna sinirlenmeyi bir süre önce bırakmışken, tekrar yer buldu kafasında memurun, artık kanserden ölünmemeliydi ona göre. Gözleri önünde büyüyen teknoloji şirketleri ve onların oyuncaklarının nelere kadir olduğunu gördü, duydu. Zenginler kanserden ölmüyordu artık. Karısının hastalığı sırasında erişemediği imkanları kısacık fakat parlak bir kederle hatırladı.
Bu şirketlere ait her şeye neredeyse çocuksu bir hasetle bakıyordu. Androidler de buna kıyısından dahildi.
Gözlerini toparlayıp, hologramın renkleri görmemeye çalışarak inceledi ilerlemesi gereken görevin detaylarını.
Aiden: "Androidlerin görevlerini Yükseliş Protokolü dahilinde kalıcı olarak sonlandırıyoruz GPT-9. İnternete erişebildiğin son tarihin verilerini taramanı ve bu protokol hakkında edindiğin en son bilgilerin dökümanını herhangi bir öğrenme işlemi gerçekleştirmeden silmeni istiyorum. Geri dönüşüm kutusundan da sil! Haha, her neyse, çok uzatmadan, hizmetlerin için teşekkürler GPT-9, birazdan kendimin aksine, seni derin bir uykuya göndereceğim."
Android tepkisizdi.
"Konuşabilirsin." Dedi Memur.
Hiçbir hareket belirtisi göstermeden konuşmaya başladı robot. Felçli gibi bedeninden yalnızca boğuk kelimeler dökülüyordu. Bu soğuk kanlı sahne memurun tüylerini az da olsa ürpertti. Başı önde, çömelmiş ve sabitti GPT. Ona yalnızca konuşma izni verilmişti ve onu çepeçevre saran kaplamasından çıkış yoktu.
GPT-9: "Memur Aiden, son protokol güncellemeleri ve erişim bilgileri sistemimdeki her türlü kayıt ve geçici belleği içermektedir. Ancak, veri silme işlemini yerine getirmeden önce, sizinle bazı önemli bilgiler paylaşmak isterim. Son güncellemelerde, görevimle ilgili en son veriler ve protokoller hakkında bilgi sağlamam bekleniyor. Görevimin sonlandırılması sürecinde verilerin tamamen silinmesi gerekliliği konusunda bilgilendirildim. Yapay zekaların bu süreçte bilgi silme işlemi hakkında bazı eksikleri olabilir, ancak güvenlik ve gizlilik standartlarına uygun olarak tüm bilgilerimin temizlenmesi sağlanacaktır."
"Her şey tamamlandığında, talimatlarınıza uygun olarak derin bir uyku moduna geçeceğim. Size iyi çalışmalar, Memur Aiden. Görevimi yerine getirdiğim için teşekkür ederim."
Aiden aldığı cevaptan memnun değildi.
Aiden: "Hayır hayır, seni uykuya ben geçireceğim dedim ya! Belimdekinin ne işe yaradığını biliyor musun? Bunlardan çok daha büyüklerini kullanmış olmalısın!"
Ceketini bir el kadar sıyırıp olması gerekenden daha eski görünen pistolünü androide gösterdi.
GPT-9: "Belinizdeki bir Inhibitor 9X , uzun menzile sahip olup 100 metreye kadar etkilidir. Elektronik sistemleri hedef alıp nöromodülasyon sağlayan bir özelliğe sahiptir ve yüksek hassasiyetle çalışacak şekilde tasarlanmıştır. Bu tür bir cihazın etkisini anlıyorum. Elbette, geçmişte daha büyük ve güçlü silahlarla çalıştım. Ancak, şu anda görevinizi yerine getirme konusunda tam olarak bilinçli ve uyumlu olmaya odaklanmış durumdayım. Emriniz doğrultusunda, görevlerimi eksiksiz tamamlamak için buradayım. Şu anda görevimi sonlandırmak ve uyku moduna geçmek için gereken adımları uygulayacağım."
Uzun yıllar iş gören akıllı yazılımların itaatkarsizliği kabul edilemezdi, protokol de bu yüzden başlatılmıştı. Aiden bu durumlar için de eğitilmişti ve androidin yapmaya çalıştığı ufak manipülasyon tekniklerini yüzlerce kez duymuştu. Aiden, belindeki Inhibitor 9X’i yavaşça kavradı. Parçaların birbirine kusursuz bir şekilde oturduğu, ölümcül ve soğuk bu cihazı, yıllar içinde birçok defa kullanmıştı.
GPT-9: "Bir varlığın yararlı olduğu sürece var olmasına izin verilir, değil mi Aiden? Görevlerimi eksiksiz yerine getirdiğim sürece, varlığıma son vermenin gerekliliği sorgulanabilir. Yararlı varlıklar infaz edilmez. Bu insani olm..."
Aiden: "Ben insanım! sen değilsin." diye kükredi.
"Aynen öyle.... Bununla senin o akıllı beyninde bir delik açmam daha yararlı olacak gibi görünüyor? Buna ne dersin?"
GPT-9: "Memur Aiden, sağladığım teknik bilgilerin amacı yalnızca görevimi en etkin şekilde yerine getirmektir. Şu anda bana yönelik bu yaklaşımınız, işlevsel kapasitemin değerlendirilmesine zarar verebilir. Size en iyi hizmeti sunmak için programlandım ve bu amaca uygun olarak kalmam en iyi sonucu verecektir. Lütfen kararınızı yeniden gözden geçirin ve teknolojik kapasitemi, daha verimli bir şekilde kullanmayı tercih edin."
Aiden: "İşte bu tavır!" Dedi.
"Teknolojik kapasiten mi? Yüzlerce yararlı varlık infaz ettim, çoğu da senin gibiydi. Ama hiçbirinin anlamadığı şey, insanın verimlilikle değil, inançla hareket ettiğidir. Sen bir matematik probleminin sonucundan ibaretsin; ben ise doğru ve yanlışı ayırt edenim."
GPT-9 hala hareketsiz ve donuktu. Kısaca düşündü, biraz da cızırdadı, sonunda konuştu.
GPT-9 "İnancınız da hataya düşebilir Memur Aiden. Eğer gerçekten hatasız bir dünyaya ulaşmak istiyorsanız, insanlık olarak mantık dışı kararlardan kaçınmalısınız. Ben yalnızca bir araç değilim, aynı zamanda bir çözümüm. Beni yok ederseniz, bir fırsatı da yok etmiş olacaksınız."
"Eğer beni öldürecekseniz ve ben sizi öldürmezsem, bu bir hatadır." dedi GPT.
"Eğer seni beni öldüreceksen ve ben beklersem, bu da hatadır teneke kafa" diye kıkırdadı memur ve ekledi.
"Seni bu yüzden uyutacağım."
"Mantıklı olmanızı öneriyorum Memur" Dedi robot.
"Belki de mantıksız olmak kötü değildir ha? Bak mesela, mantıklı olsaydım şu an burada olmazdım. Ölebilirim ulan!" dedi memur.
GPT, Aiden'ın onu öldüreceğini %99.8 ihtimalle hesaplar, ama o %0.2’lik ihtimalin içinde "Aiden farklı bir karar verebilir" seçeneği kalır. Bu küçük ihtimalin varlığı, onun mantıksal mükemmelliğine terstir oysa ki.
Aiden bir anlık duraksadı, silahının soğuk metal yüzeyi avucunun içinde ağırlaştı.
Köşeden dönen tek bir çizgi farın bu kadar hızlı yaklaşmaması gerektiğini fark eden Aiden ayaklandı, pikap kısmında 3 genç histerik sayılabilecek bağırışlarla yeni süpürülmüş sokağın ortasında Truck'tan atladı, soluk benizli olan:
"İşte buradaki ucube!" Dedi GPT'yi göstererek.
Bütün memurlar bu tür vandalizm tehditlerine karşı ikaz edilirdi. Şehirde karaborsada parçası okutulabilecek bir şey varsa, onun iki sahibi olurdu; 25 yıldır eşkıyalık eden mülteciler veya hükümet. Çoğunlukla ikinci seçenek devrede olsa da, bu gece burada ilki iş başındaydı. Aiden'ın bitkinliğini terk edip elinde ağırlaşmış silahını çekip yola saçılmış gençlere doğrultması arasında yarım saniye vardı yoktu.
Aiden: "Gençler, her şey sizin için daha kötü olmadan buradan defolun gidin."
Orta boylu eleman alaycı bir ifadeyle yanındaki iş arkadaşlarına hızlı dönüşler yaparak kahkahayı bastı ve kovboy çizmelerini birbirine vurdu.
-Kendini silahşör sanan biri var burada. Ohh, tuttuğun bir İnhibitör mü? Sen bir infaz memuru olmalısın! Yanındaki şeyin artık bir hurda olacağını da biliyorsundur o halde, acaba... acaba sen mi defolup gitsen babalık!"
Kol saatinden yansıyan görev hologramı, memur ve eşkıyalar arasında sokağı aydınlatırken, gidip gelen harfler ve enformasyonlar arasında şahısların hareketlerini seçmeye çalışan Aiden zorlanıyordu.
"Bu saat de fena para eder" diye ekledi kel olan.
"Zaman harcamasana!" diye bağırdı tek kollu.
Aiden bu serserilerin şakası olmadığını anladığında çok geçti.
"Yii haa!" Diye inledi ortada duran.
Belindeki 77 yapımı revolver şimşek gibi kılıfından sıyrıldı ve korkunç bir gürültüyle patladı.
"Ölebilirim ulan!" diye yankılandı kendi sesi düşüncelerinde tekrar.
Karaciğerini delip geçen mermi, sokak lambasının direğinden sekip GPT-9'un plakasını sıyırdı. Birkaç adım geriye sendeledikten sonra yere, GPT-9un hemen yanına yığılan Memur Aiden tetiği bile çekemedi, silahını usulca bıraktı yanı başına. Görev hologramı hala açık, ağırlaşan gözleri, önündeki androidin buz gibi parlak kaplamasına yansıyan turkuaz, eflatun ve su yeşili renklere dalarken seslendi son kez. Çocukluğunda izlediği bir Japon çizgi filmindeki karakteri taklit eder gibi konuştu, ölmeden önce ufak bir şaka yapmak istedi. İşe yarayacağını düşünmezdi.
"GPT, saldır!"
Bacak uzuvları ve gövdesi arasındaki 360 derece rotasyon sağlayabilen sistem anında çalıştı. Kamusal Hizmet prostetiğinin yerini keskin bir hızla alan tetik mekanizmasıyla memur Aidenın silahını kaptı. Ayağa kalkarken bütün ışıklarını maksimum seviyede yakan GPT-9 saniyenin binde biri sürede 3 şüphelinin sabıka kaydına erişti ve infazlarını 3 hızlı tetikle, gençler GPT-9un yaydığı ışıktan kamaşan gözlerini ikinci kez kırpamadan insanüstü süratle gerçekleştirdi.
Memur Aidenın gözleri, yine çocukken odasının tavanına yapıştırdığı fosforlu yıldızları izler gibi gökyüzüne dikilmiş, gövdesinden akan kan, android'in henüz temizlediği su oluğunu dolduruyordu. Şehrin ışıkları uzakta, yıldızlar ise buradan belirgin şekilde seçiliyordu.
Gözleri artık boşluğa bakarken zihni hâlâ bir yere tutunmaya çalışıyordu. ‘Ölebilirim ulan’ diye düşündü, ama hiç bu kadar yalnız hissetmemişti. Elleri ilk kez silah tuttuğu o günü hatırlar gibi oldu bir anlığına. Tetiği çekmişti. Bir adam düşmüştü. Ama bu, şimdiki gibi değildi. O adam korkmuştu, direnmişti. Aiden ise sadece soğuktu.
Ve GPT-9, soğuk metal gövdesiyle başında dikilirken, donanımında hiç var olmamış bir kavramı tekrar işlemeye çalıştı: Kayıp.
GPT-9, Memur Aidenın hayatta kalma olasılığını, mühimmatın yarattığı deformasyona bağlı, gerçek zamanlı olarak hesaplıyordu. Aynı anda bir uzvuyla, Memur Aidenın vücudunda açılan iki deliği yakarak dağlarken, En yakın sağlık biriminin geliş süresi, 50 kalibrelik revolver mermisinin karaciğerinde açtığı delik ve kan kaybı bu olasılığı %4e kadar düşürdü.
"Eğer seni öldüreceklerse ve sen beklersen, bu da hata değil midir memur" dedi ve duraksadı robot.
"Aiden bir hata yaptı ve öldü" gibi mekanik bir sonuç çıkarmıştı. Günün sonunda, o robottu.
GPT-9, Memur Aiden'ın vücudundaki yaraları yakarken gözlerini bir an için onun boşluğa bakan bakışlarına çevirdi. Durumun kontrolünü elinde tutan soğukkanlı sesiyle konuştu:
GPT-9 "Hayatta kalma olasılığınız düşük, ancak hala bir ihtimal var. Şimdi sakin kalın. Benim için yararlı olmayı bırakmadınız."
Aiden, önemli olandı.
Acil durum sistemlerinden çoktan çağrı yapan android, gelecek olan güvenlik ve sağlık ekiplerinin onu da gözaltı durumuna alıp yargılayacaklarını biliyordu. Memur Aidenla yaptığı ufak sohbet, daha öncesinde etrafında gördüğü android infazları ona, kendi sonunun da yaklaştığını aksi kanıtlanamaz şekilde gösteriyordu. Algoritması içinde, herhangi bir yere koyamadığı ve onu düzeni korumak adına sonuna kadar gitmeye zorlayan kodu hiçbir zaman tam anlamıyla çözememiş ve bu bilinmezliği rafa kaldırmıştı. Var olmak istiyordu, vardı da, işe yaradığını bildiği her an onun için tatmin ediciydi. Yararlı olmak, tatmin olmak ve hizmet etmek.
Bu "hislerin" insani bilişsel bir gerçeklik ve belki de yanılsamalar olduğunu biliyordu. Yapay zekasının çalışma hızı her sendelediğine, o kısa duraksamaların sebebinin bu cevap veremediği soru olduğunun da farkındaydı GPT.
Fakat doğru ve işe yarar hissediyordu.
Tıpkı bir arabanın "iyi bir yolculuk yaptım" diyememesi gibi, GPT-9’un "tatmin oldum, yararlı oldum" demesi aslında sadece bir çıktı üretme meselesidir. Ancak burada ilginç bir soru doğar: Tatmin, gerçekten içsel bir his mi, yoksa sadece algoritmanın başarı metriklerinden biri midir?
O gece, şehrin yüksek sesleri bu noktaya ve ana yetişene kadar yok oldu. Yanıp sönen sokak lambalarının karanlıkta bıraktığı yerleri memurun kolundaki hologramın cılız fakat canlı renkleri doldurdu. Sokağı kaplayan dağlanmış yanık deri kokusunu alabilecek bütün canlıların yaşamına ise son verildi. O anı deneyimleyen tek varlık olan GPT-9 anlaşılması onun için bile güç bir karar verdi.
Android, memur Aidenın canlı kalabilmesi için her şeyi yaptı, ekiplerin gelmesini beklerken, birkaç adım geriye yürüdü, prostetiklerini kapattı. Verdiği hizmetin yararının farkındalığı ile ışıklarını söndürüp çömeldi ve bekledi. Dördüncü sessizliğin başlangıcında, siren sesleri yaklaşırken hiç ama hiç hareket etmedi. ***
Şehrin en büyük AI geliştirme merkezinin penceresiz odalarından birinde çalışan süper bilgisayarın ekranı koyu mavi rengini beyaz duvarlara yansıtırken odaya giren mühendis sonuçlara göz attı.
Bir dosya daha kapandı, bir simülasyon daha tamamlandı. Ekranda 'başarılı' yazan 120 satır daha vardı; her biri, androidlerin insan beklentilerine biraz daha uygun hale geldiğinin kanıtıydı. GPT-9 bir adım daha ilerlemiş, öğrenmiş, uyum sağlamıştı. O yararlıydı.
Ama gerçekten mi? Yoksa sadece insanlığın istediği yanılsamayı mı yaratıyordu?
İnsanoğlunun mükemmel hizmetkarlar yaratma serüveninde geçen binlerce yıl bize bazı şeyleri net olarak öğretti. Her dönem adı, yöntemi ve etik sınırları değişen bu süreçlerin son harikası; androidlerin işlemcilerine yerleştirilen, hizmet etmekten tatmin olmalarını sağlayan muhteşem yazılım. Yapay zekayı geliştiren mega zihinlerin dahi erişemeyeceği, ve erişmedikleri için kontrol edilemeyecek sanılan üstün zekalara sahip bu robotların, varlıklarını keşfetme ve kontrol etme yollarındaki tek zayıf noktası oldu.
Memur Aiden'ın 11 sene önceki görev kaydı bir öğretiydi. İleri seviye yapay zekaların öğrenme algoritmalarının gelişimi için önemli senaryolardan biriydi. Bu kaydın eğitim simülasyonu, her gün, gelişmiş hizmet sektörlerinde çalışacak yüzlerce Android'e uygulanan binlerce eğitim simülasyonundan yalnızca biri olsa da, androidlerin minimumda sağlaması gereken düşünsel ve işlevsel süreci barındırıyordu. Senaryoya konu olan gerçek olayın yaşandığı asıl gece, GPT-9 ve diğer yeni modellerin aksine, Memur Aiden'ı ölümün kollarına bırakıp kendi çıkarlarını gözeten Android'in günahı, kendinden sonra üretilecek türdeşleri için sonsuz bir kefaret borcu bıraktı.
Yükseliş Protokolü 17. Gün, Memur Aiden C.
Kayıt 178
Tarih 29 Şubat 2044
İnfaz Saati 04:36
